Այն ի՞նչն է ինչը, որը կանաչ գեղեցիկ ճյուղերով է,
Փայլում է, երբ որ զարդարում ես։
Այն ի՞նչն է ինչը, որը սպիտակ է և թափվում երկնքից,
Շարվում է իրար վրա ստացվում սպիտակ ծացկոց։
Այն ի՞նչն է ինչը, որը ունի կարմիր քիթիկ,
Թռչում է կախարդանքով Ձմեռ Պապիկի համար։
Այն ի՞նչն է ինչը, որ բոլոր երեխաները սարքում են ձյունով,
Քարերով ու գազարով դեմքն են անում, իսկ վերջում թասը:
ի՞նչնե որ երեղաները և ծնողները գնդիկ են ստեղծում են և քցում են իրեր վրեն
կարո՞ղ ես գուշակել իմ հանելուկները դե փորցիր:
Կար, չկար մի Պանդաքս անունով շնիկ կար: Այդ շնիկը մեծ ընտանիք ուներ և նա շատ գոհ էր իր ընտանիքից: Մի օր շնիկը հարցրեց իր մայրիկին.
– Մայրիկ կարո՞ղ եմ գնալ դուրս և խաղալ գնդակով:
Մայրիկը ասաց .
-Իհարկե կարող ես :
Շնիկը ուրախացավ և գնդակով վազեց բակ: Հանկարծ գնդակը ընկավ բերանից, գլորվեց այգում և ընկավ ջուրը: Շնիկը արագ-արագ վազում էր գնդակի հետևից: Սակայն նա չգտավ գնդակը, մոտեցավ ջրին և գոռաց՝ “Մայրիկ”: Նայեց երկնքին, տեսավ, որ մոլորվել է: Անտառում նա զբոսնեց, շատ գեղեցիկ էր՝ իսկական աշուն : Շնիկը հանդիպեց մի այլ շնիկի և նրանք ընկերացան: Նրա անունը Մաքսիմա էր, նրանք սկսեցին միասին խաղալ:
Մի օր էլ շնիկները հանդիպեցին երեխաների: Նրանք եկել էին այգի՝ զբոսնելու: Երեխաները սեբաստացիներ էին, նրանք շնիկներին կերակրեցին: Երբ որ երեխաները գնում էին տուն, շնիկները իրենց հետևից գնում էին, քանի որ չէին ուզում թողնել երեխաներին: Հիմա շնիկները անտառում են ապրում՝ մոլորված:
Էմիլի Ներսեսյան 